Vallen is zo onvoorspelbaar

Volgens mij is vallen iets dat je best al zo vroeg mogelijk leert. Zoals zwemmen of skiën. Anders durf je er later misschien nooit meer aan te beginnen. Omdat je het niet durft of net omdat iedereen rondom je het wél al kan. Dat bedenk ik me terwijl ik de nieuwe kat van de buren door het tuinraam bespied. De rosse kitten, die ongelukkig ‘Vladimir’ werd genoemd, is met moeite elf weken oud. En toch gedraagt hij zich alsof de wereld aan zijn voeten ligt. Daar kan ik, met een voorsprong van bijna 29 jaar, nog veel van leren.

Ik zie Vladimir over de haag verdwijnen en richt mijn aandacht op de ongeopende envelop die voor me op de keukentafel ligt. Mijn vingers strijken intuïtief over de handgeschreven drukletters, die mijn naam en adres vormen. Een zwart-witversie van koning Filip kijkt me vanuit de rechterbovenhoek onheilspellend aan. Even overweeg ik om de envelop op het stapeltje post te leggen dat ik tot ‘zorgen voor morgen’ heb gedoopt. Maar daarmee verander ik zijn inhoud niet. Ik neem een diepe zucht, omdat dat nu eenmaal hoort net voordat je iets spannends doet, en scheur de envelop in één beweging open. Er valt een gele post-it uit. WEET JE NOG?, staat er. En natuurlijk weet ik het nog. Daar heb ik de naam en het adres van de afzender niet voor nodig.

Ik heb lang naar deze dag uitgekeken, 987 dagen om precies te zijn. De laatste keer dat ik je zag, besloten we samen om het als onze voorlaatste keer te beschouwen. We twijfelden toen allebei, zowel aan onszelf als aan elkaar. We wisten niet eens meer wie van ons twee er eerst mee begonnen was. Het enige dat we wel zeker wisten, was dat het ons niet zou lukken om zo door te gaan. Daarom besloten we elk onze eigen weg op te gaan, mét een garantietermijn van 1000 dagen. Als we tijdens die periode niets meer van elkaar zouden horen, zouden we beiden weten dat er niets meer te herstellen valt. Ik heb er de voorbije 987 dagen zo vaak aan gedacht om je eerst te sturen. WEET JE NOG? Maar toch deed ik het niet. Ik ben een last-minutebeslisser. Tijdens de wintersolden wacht ik steeds het laatste weekend af om die ene winterjas toch te kopen. Dat blijkt in de liefde niet veel anders.

Ik heb een hekel aan vallen, het is zo onvoorspelbaar. Maar ik moet het ooit leren. Ik neem opnieuw een diepe zucht, omdat dat nu eenmaal hoort net voordat je iets spannends doet, en schrijf mijn antwoord op de achterkant van de post-it. JA. IK WEET HET NOG.

Loslaten

Sometimes, all I think about is you. Late nights in the middle of June.

Onze auto komt tot stilstand. De muziek wordt overstemd door het klotsende geluid van de golven. Ik probeer hun grootsheid in te schatten, maar kan hun silhouet moeilijk onderscheiden door de aangedampte autoramen en de achterliggende duisternis. De knoop in mijn maag trekt zich samen. Alsof hij me wilt laten weten dat hij er nog steeds is. Maar hij is de reden dat we hier vanavond zitten, dus vergeten doe ik hem sowieso niet. Ik werp een zijwaartse blik op Flore, die vanuit de chauffeursstoel strak voor zich uit staart. Ik vraag me af of ze ook denkt aan de laatste keer dat we hier aankwamen. We zaten met drie in de auto. Niemand die toen al kon weten dat we maar met twee zouden terugkeren.

“Het is tijd”, zeg ik luider dan gewild. Flore weet dat ik gelijk heb en knikt. Geroutineerd trekken we onze kleren uit. Laagje per laagje. Ik steek mijn handen in de lucht en raak het plafond. Ik laat ze wat zakken en trek mijn grijze kaptrui en T-shirt over mijn hoofd. Een BH draag ik nooit op avonden als deze. Dan buk ik me voorover en knoop één voor één de veters van mijn sneakers los. Ik doe mijn schoenen uit en laat ze op de grond slingeren. Ik trek mijn sokken uit, mijn bijhorende grijze joggingbroek en tenslotte mijn zwarte afgedragen slipje. Ik raap het geheel samen en gooi het in een nonchalante bol op de achterbank, naast die van Flore. Zij rommelt intussen naakt in haar linnen schoudertas. Ze vist er twee handdoeken uit en steekt me er één toe toe. Zo’n felgroen, licht exemplaar van Decathlon, dat je voordeel oplevert bij het inpakken maar je wel doet inboeten op comfort. Ik neem hem dankbaar aan en wikkel hem rond mijn lichaam zodat ik op een menselijke burrito lijk. “Ben je er klaar voor?”, vraagt ze zachtjes. Nu is het mijn beurt om te knikken. Ze zet de grootlichten van de auto aan, waardoor we voor het eerst echt zien wat er voor ons ligt. De hongerige golven vormen een grimmig geheel, alsof ze ons willen verslinden. Ik onderdruk een siddering. Bij acute dreiging heb je de gekende vecht-, vlucht en bevriesreactie, maar wat is de naam voor het gevaar opzoeken? Ik twijfel tussen moed en overmoed. De autosleutel laten we in het contact zitten. Er is immers niemand zo gek om op een dinsdag na middernacht nog naar zee te gaan. 

Synchroon openen we onze autodeur. Mijn benen gaan als eerste op verkenning. Mijn voeten landen op de koude, vochtige zandkorrels. Ik kijk naar Flore die intussen ook naar mij kijkt en we wandelen in stilte het onbekende tegemoet. Iets wat ik veel te lang niet gedaan heb. Of heb moeten doen, want toen Mila er nog was was het leven voorspelbaar. Ik voel een stukje schelp in mijn voetzool prikken. Of is het glas? Ik vervloek mezelf dat ik mijn slippers thuis vergeten ben. Een beginnersfout die ik steeds weer lijk te maken. Het is eb en de zee lijkt verder weg dan ooit. Flore en ik lopen rechtdoor en door. Net voor het water houden we beiden halt, alsof we het zo hebben afgesproken. Ik draai me om en werp een blik op de auto, die als een spotlight op ons schijnt. Dan kijk ik naar Flore die intussen ook naar mij kijkt en we gooien onze handdoeken neer. Stilte voor de storm. Mila zou ons nu succes gewenst hebben.

Vastberaden lopen we de zwarte diepte in. Ik heb het nooit begrepen dat mensen eerst een teen in het water steken om de temperatuur te peilen. Geef mij de korte pijn maar: die pleister eraf, meteen “nee” zeggen tegen een tweede date, in één keer het water in. Geen ruimte voor twijfel. Het koude zeewater reikt tot aan mijn enkels, kuiten, knieën en bereikt vervolgens mijn heupen en navel. Ik laat me achterover vallen en geef me eraan over. De koelte vangt me gretig op. Ik spreid mijn armen en benen en sluit puur voor de vorm mijn ogen. Genieten doe je immers het best met je ogen toe. Wanneer ik ze weer open, zie ik mijn tepels en de bovenkant van mijn tenen boven de golven uitsteken. Er ontsnapt me een giechel, die ik maar met moeite kan inslikken. Even focussen nu. Ik adem diep in en uit. Doe het nog een keer en bij de tweede uitademing laat ik los. Alles, letterlijk. Mijn warme plas verspreidt zich als een energetisch veld rond mijn lichaam en vermengt zich dan met het koele zeewater. Ik voel me vies en schoon tegelijkertijd. De knoop in mijn maag begint zich stilaan te ontspannen. Het voelt alsof ik weer kan ademen. “Dit was de late autorit meer dan waard”, roep ik naar Flore. Ze duikt een golf tegemoet en hoort me niet.

De schelpentheorie

“Hoe worden schelpen geboren?” De stilte waarmee ze al minutenlang zij aan zij door de winkelstraten wandelden, werd prompt onderbroken. Haar vraag verraste hem. “Daar heb ik nooit eerder bij stilgestaan”, bekende hij. Ze keek hem zijdelings aan. Haar blik verraadde een lichte ongeduldigheid. Alsof dit niet het pasklare antwoord was dat ze van hem hoopte te krijgen. “Oké. Maar nu ik je vraag om er wel bij stil te staan, wat denk je dan?”, drong ze aan. Ze haakte haar arm door de zijne als teken van aanmoediging. Ze vond het zalig om hem luidop te horen nadenken over haar willekeurige hersenspinsels. Dat wist hij maar al te goed. Er verscheen een ondeugende glimlach op zijn lippen. Een teken dat hij bereid was om haar spel mee te spelen.

“Zou het zoals de geboorte van liefde zijn?”, vroeg hij haar op zijn beurt. Dat antwoord leek ze niet verwacht te hebben. “Het lijkt me vergezocht, maar je mag me van het tegendeel proberen te overtuigen”, reageerde ze scherper dan ze bedoeld had. Ze beet op haar onderlip, in een onhandige poging om haar woorden terug in te slikken. Hij besloot het te negeren.

“Voor mij is het simpel”, vervolgde hij zijn theorie. “Schelpen en liefde zijn zoals broer en zus. En de zee is hun moeder. Je moet de zee als het leven zien. Soms neemt ze dingen van je af, zoals een zandkasteel of een ziek familielid. Maar er zijn even goed momenten waarop ze dingen voor je achterlaat, zoals een schelp of een nieuwe liefde. Ik kan me de dag dat je op mijn strand aanspoelde nog goed herinneren.” Bij zijn laatste zin moest ze een giechel onderdrukken. Ze drukte zich steviger tegen hem aan en leunde met haar hoofd tegen zijn arm. Haar nieuwsgierigheid was gewekt. Ze hoopte nu al dat hij eeuwig zou doorgaan met vertellen. “Voor mij is de vraag niet hoe schelpen worden geboren, maar vooral waarom”, legde hij verder uit. “Want hoe beslist de zee dat het een perfect moment is om iemand een schelp cadeau te doen? Of jou, in mijn geval?”

Een buitenstaander had zijn gemijmer vast als nonsens afgedaan, maar voor haar leek het allemaal erg logisch. Ze hing aan zijn lippen en kon er alleen nog maar aan denken hoe graag ze die wou kussen. Zoals ze dat soms ook bij schelpen had. Misschien was zijn theorie zo gek nog niet? Het werd even stil. Hij voelde dat ze in gedachten verzonken was. “Ach, hoor me eens bezig. Wat weet ik er nu van?”, lachte hij zijn schelpentheorie weg. Haast  onverstaanbaar fluisterde ze terug. “Veel meer dan je denkt.”

Komkommertijd

Tijdens de zomermaanden is het komkommertijd, maar Linette en ik hebben er in zee nog geen enkele gezien. De term zou afkomstig zijn uit Engeland en duidt erop dat er tijdens deze periode weinig te beleven valt. Dat is aan zee niet geheel waar, maar bleek tijdens mijn 35-jarige carrière bij de krant meer dan eens te kloppen. Ik werkte meer dan de helft van mijn leven als regiojournalist. Wanneer er geen nieuws te rapen viel, kreeg ik de opdracht om creatief te zijn met het weinige dat overbleef. Zo schreef ik ooit een artikel over een 7-jarig meisje dat er een pretpark voor lieveheersbeestjes op nahield. Het tafereel had iets aandoenlijk; tot ze aan haar demonstratie van de waterattracties begon. Haar ouders klapten fier in de handen en prijsden haar om haar geniale constructies. Ik kon mezelf alleen maar voorhouden dat ik als journalist de taak heb om de werkelijkheid weer te geven, niet om ze te veranderen. Dus hield ik mijn mond en keek ik toe hoe ze de waterton en vervolgens de boomstammetjes een testrit gaf. Moest massamoord op een insectengezin strafbaar zijn, zou ik medeplichtig worden bevonden in de hoogste graad. Het was geen fier moment voor mij, maar het artikel bezorgde me wel een schouderklopje van de hoofdredacteur. Soms moet je gewoon voor gemakkelijk durven kiezen als dat binnen handbereik ligt.

Ik merk dat ik sinds onze verhuis naar zee steeds vaker denk aan dingen die er niet meer zijn, of er in eerste instantie misschien nooit waren. Linette en ik besloten twee jaar geleden om een appartement in Oostende te kopen. We waren toe aan iets nieuws en zijn altijd gek geweest op deze plek. Hoe je het bij de vistrap tegen de hongerige meeuwen moet opnemen om je bakje verse calamares veilig te stellen. Of hoe zandkorrels tijdens een picknick op het strand steeds een weg naar je broodje met ei vinden waardoor het geheel iets knapperig krijgt. We kunnen er allebei de charme van inzien. We gingen vroeger vaak op vakantie naar Oostende en hadden dan het gevoel dat de zee onze naam riep. Maar zeker wisten we dat natuurlijk nooit. Die bevestiging kregen we intussen nog steeds niet. Linette vindt dat vervelend, ik niet. Maar mijn vrouw kan het dan ook niet verdragen om ergens geen controle over te hebben. Vorige week nog gingen we iets eten bij onze vaste bistro om de hoek. Ze vroeg me wat ik wilde bestellen. Zij wilde spaghetti nemen, maar ik twijfelde nog. Ik had geen uitgesproken voorkeur en zei haar dat dat me ook wel zou smaken. Ze praatte me alsnog scampi’s in looksaus aan. Ik vond het allemaal prima en gaf mijn bestelling door aan de ober. Maar toen het haar beurt was, rolde er plots “pannenkoeken met banaan” uit haar mond. Dat is nu exact haar manier om controle te behouden. Of misschien gewoon om ervoor te zorgen dat ik niet bij haar wegga.

Alsof ik dat ooit zou willen. Ze houdt het leven boeiend.

Zeker

Ik hoor een fietser naderen, maar draai me niet om. Ergens weet ik al dat jij het bent. Wie anders is er op dit uur nog (of al) op straat? Je remt bruusk voor mijn neus en even voelt het alsof er oceanen tussen ons in zijn. Maar het zijn maar vijf kasseien. Ik heb ze geteld. “Goeienacht”, zeg ik. Mijn lach verraadt meer dan ik wil prijsgeven. Maar je speelt het spel mooi mee. We weten tenslotte beiden waarvoor we hier zijn en hebben geen haast.

Je stapt van je fiets en plaatst hem tegen de gevel van de bakker die al terug wakker is. Je cijferslot hangt nog aan het stuur. Voorlopig gaan we nergens heen. Je vertelde me ooit dat de code van het slot nog steeds 000 is omdat je het te veel moeite vond om die aan te passen. Dat had me niets verbaasd. Je bent liever lui dan moe, altijd al geweest. Maar vanavond ben je speciaal je bed uit gekomen om me te zien. Dat besef maakt me warm vanbinnen.

Het duurt negenentwintig seconden voor je weer tegenover me staat. Deze keer worden we maar door drie kasseien gescheiden. We boeken vooruitgang. Op dit punt hebben we al vaker gestaan. Aan het einde van mijn straat met dezelfde intentie. Steeds had een van ons zich op het laatste moment bedacht. Eerst jij en daarna ik. Meer uit angst dan uit twijfel, dat wel. Wanneer je verliefd bent op je beste vriend valt er nu eenmaal meer te verliezen dan te winnen. Maar vanavond is anders, definitiever. Voor je me de kans geeft om opnieuw “nee” te zeggen, zeg ik “Ja”. En ik denk: zo voelt het om zeker te zijn.