Vallen is zo onvoorspelbaar
Volgens mij is vallen iets dat je best al zo vroeg mogelijk leert. Zoals zwemmen of skiën. Anders durf je er later misschien nooit meer aan te beginnen. Omdat je het niet durft of net omdat iedereen rondom je het wél al kan. Dat bedenk ik me terwijl ik de nieuwe kat van de buren door het tuinraam bespied. De rosse kitten, die ongelukkig ‘Vladimir’ werd genoemd, is met moeite elf weken oud. En toch gedraagt hij zich alsof de wereld aan zijn voeten ligt. Daar kan ik, met een voorsprong van bijna 29 jaar, nog veel van leren.
Ik zie Vladimir over de haag verdwijnen en richt mijn aandacht op de ongeopende envelop die voor me op de keukentafel ligt. Mijn vingers strijken intuïtief over de handgeschreven drukletters, die mijn naam en adres vormen. Een zwart-witversie van koning Filip kijkt me vanuit de rechterbovenhoek onheilspellend aan. Even overweeg ik om de envelop op het stapeltje post te leggen dat ik tot ‘zorgen voor morgen’ heb gedoopt. Maar daarmee verander ik zijn inhoud niet. Ik neem een diepe zucht, omdat dat nu eenmaal hoort net voordat je iets spannends doet, en scheur de envelop in één beweging open. Er valt een gele post-it uit. WEET JE NOG?, staat er. En natuurlijk weet ik het nog. Daar heb ik de naam en het adres van de afzender niet voor nodig.
Ik heb lang naar deze dag uitgekeken, 987 dagen om precies te zijn. De laatste keer dat ik je zag, besloten we samen om het als onze voorlaatste keer te beschouwen. We twijfelden toen allebei, zowel aan onszelf als aan elkaar. We wisten niet eens meer wie van ons twee er eerst mee begonnen was. Het enige dat we wel zeker wisten, was dat het ons niet zou lukken om zo door te gaan. Daarom besloten we elk onze eigen weg op te gaan, mét een garantietermijn van 1000 dagen. Als we tijdens die periode niets meer van elkaar zouden horen, zouden we beiden weten dat er niets meer te herstellen valt. Ik heb er de voorbije 987 dagen zo vaak aan gedacht om je eerst te sturen. WEET JE NOG? Maar toch deed ik het niet. Ik ben een last-minutebeslisser. Tijdens de wintersolden wacht ik steeds het laatste weekend af om die ene winterjas toch te kopen. Dat blijkt in de liefde niet veel anders.
Ik heb een hekel aan vallen, het is zo onvoorspelbaar. Maar ik moet het ooit leren. Ik neem opnieuw een diepe zucht, omdat dat nu eenmaal hoort net voordat je iets spannends doet, en schrijf mijn antwoord op de achterkant van de post-it. JA. IK WEET HET NOG.
