Ik wil je de wereld geven als jij me een plekje in de jouwe schenkt.
Tenten,
Binnenin kunnen we zijn wie we willen.
Ik vraag me af hoe het er zou uitzien als je me zou uitprinten
en in een plastieken mapje zou steken.
Zou ik je dan voor de volledigheid als bijlage mogen toevoegen?
En net als een koppige splinter nestel je je in mijn vlees, onderhuids.
Er is geen ontkomen aan. Welkom thuis.
Ik nomineer jou
tot mislukte held
van mijn bestaan.
Je vraagt me al lachend wat mijn minpunten zijn.
Ik denk dat het jouwe is dat je ze liever op voorhand kent
dan ze gaandeweg te ontdekken.
Het lukt me niet om je klein te houden. Ik heb het geprobeerd, maar je wordt steeds groter. Onlangs nog ontgroeide je mijn broekzak. En ook in de bruine envelop die ik in de onderste lade van mijn schrijftafel bewaar, pas je niet langer. Ik weet dat ik je beloofde om je helemaal voor mezelf te houden. Maar steeds vaker voel ik de drang om je met anderen te delen. Of toch tenminste je bestaan.
