Misschien is dit alleen maar wat ik vandaag wil.
En denk ik er morgen weer helemaal anders over.
Al weet ik dat pas met zekerheid over 24 uur.
Zo schuift mijn twijfel steeds een dag op.

Mijn goal is dichtgemetseld.

Ik speel graag met woorden, maar nog liever met jou.

Laten we elkaars ander-halfje zijn.

Er groeien woorden uit mij.
En ik weet soms niet meer
of ze de mijne of de jouwe zijn.

Storm in wording

Telkens wanneer mijn gedachten afdwalen
naar plaatsen die ik niet onder woorden kan brengen
en mijn ogen ophouden met knipperen
zodat mijn bestaan even op pauze wordt gezet.
Dan weet je het, nog voor ik het zelf weet,
en noem je me een storm in wording.

Vreselijk hoe jij altijd gelijk hebt.

Ik las onlangs dat je je na een jaar nog maar 50% van details kan herinneren.
Als je er bij stilstaat, verliezen we zo de helft van wat we meemaken.
Of erger nog: verzinnen we het. Sindsdien begrijp ik mijn moeder
als ze zegt dat ik de architect van mijn eigen leven ben.

Onwetend

De laatste keer dat ik een bad nam,
was ook de dag waarop ik mijn oma voor het laatst zag.
Ik stond er toen niet bij stil dat haar rimpels stilaan de mijne werden.
Piekerend in het lauwe water, omringd door een laagje schuim.

Er is zoveel om te vergeten.

Op proclamaties voelde ik me nog steeds mislukt. Verjaren betekent optellen, maar niet steeds op de goede manier. Onze liefde mocht van jou niet blijven duren. Mensen die de wereld mooier maakten, zijn er plots niet meer. Ik ben bang om niet genoeg te zijn, hoe vaak anderen me ook van het tegendeel proberen overtuigen.

Schreef ik al dat er zoveel is om te vergeten?

Orde in de chaos

Dat een appartement zichzelf niet leegmaakt, weet ik natuurlijk ook wel. Maar ik had nooit verwacht dat ik op een dag noodgedwongen deel zou uitmaken van dit hoopje onervaren verhuizers. We spreken tweewekelijks af in een appartement waar ieder van ons andere herinneringen aan overhoudt. Hoewel we intussen al aan ons vierde bezoek toe zijn, blijven we ons verbazen over de hoeveelheid spullen die zich hier al die tijd schuilhield.

Mijn moeder had van in het begin een tactiek uitgedacht. We starten eerst met de grote objecten. Omdat deze de meeste ruimte innemen en daardoor een grotere leegte zullen achterlaten, wat motiverend zou moeten werken. Alle grote meubels en decoratiestukken passeren de jury. We nemen onze tijd om ze te bekijken en te vergelijken. En dan hakken we gezamenlijk de knoop door. Wanneer iemand ze wil, noteren we het op onze lijst. Zoniet, belandt het voorwerp op de stapel van spullen die naar de kringloopwinkel zal gaan.

Op deze manier verdelen we alles rondom ons onder in twee categorieën: die van ‘bijhouden’ en ‘weggooien’. We denken dat we hier goed aan doen. Dat we orde in de chaos scheppen. Zowel in het appartement als in onze hoofden. Maar wat we eigenlijk doen, zonder dat we er erg in hebben, is een mensenleven weggooien.

Zomeruur

Gregory leerde me dat er verschillende soorten van luiheid bestaan. Zelf valt hij in de categorie van mensen die een heel jaar door hun klok op het zomeruur laten staan. Tijdens de wintermaanden leeft hij in de toekomst en moet hij steevast een uur terugrekenen. Hij wacht dan tot de zomer weer opdaagt en de tijd zich vanzelf herstelt. Onze gemeenschappelijke vrienden ergeren zich aan deze gewoonte, maar ik bewonder hem er stiekem om. Het lijkt me heerlijk om problemen op hun beloop te laten tot ze uiteindelijk vanzelf verdwijnen. Die methode heb ik zelf nog niet onder de knie.

Ik hoop dat jij hét bent.

Ik streel voor de laatste keer je voorhoofd en fluister “God zegene en beware u.”
Ik betrap mezelf erop dat ik het deze keer vurig hoop.
Dat híj bestaat.

Dingen die mensen buiten zetten:

Een papieren zak vol oude stokbroden,
een microgolf waarvan het deurtje is afgebroken, een gescheurde lampenkap in pasteltinten, kartonnen dozen die hun inhoud verloren, een afgedankte kerstboom, elkaar.

Ik las in de krant een artikel over een Japans eiland dat in een dag tijd verdween
zonder dat iemand er erg in had. Dat lijkt me de ergste manier om te gaan.

Tenten, binnenin kunnen we zijn wie we willen.

Ik nomineer jou
tot mislukte held
van mijn bestaan.

Je vraagt me al lachend wat mijn minpunten zijn.
Ik denk dat het jouwe is dat je ze liever op voorhand kent
dan ze gaandeweg te ontdekken

Ik voel me verraden door alles wat niet was, maar ik er wel bij dacht.

Ik sla mijn armen stevig over elkaar in een wanhopige poging
om mijn deeltjes nog even op hun plaats te houden.
Maar tijd laat zich niet vangen
en armen zijn maar zo sterk als hun eigenaar.