Beste best
“Je kan niet meer doen dan je best”, zei je wanneer dat weer eens niet voldoende bleek te zijn. Ik wist niet wie van ons twee je het meest voor de gek hield. We wisten immers beiden dat zelfs mijn beste best voor jou niet in de buurt kwam van genoeg.
“Deze ronde win jij”, zeg je
voordat je een sneeuwvlok van mijn wang veegt
en me kust alsof ik het nooit ben verleerd.
Jouw favorieten
Je hield van ongewone kleurencombinaties en van Monopoly spelen op zondag. Je kon urenlang naar schilderijen staren die anderen oversloegen. Gewoon omdat je vond dat zij ook aandacht verdienden. Je had een voorliefde voor ijskoude douches (goed voor je bloedcirculatie!), zelfgemaakte mayonaise en woorden die niet vertaald kunnen worden.
Er waren best veel dingen waar je maar niet genoeg van kreeg. Ik was er helaas niet een van.
Je neemt steeds minder ruimte in. En het voelt aan als een overwinning.
Maar wel eentje die ik liever niet vieren wil.
Tijd-/ pijnverdrijf
Ik sneed me tijdens de afwas aan een botermes, maar merkte het amper op. Wanneer je bezig bent, heb je geen tijd om (pijn) te voelen. Kijk maar naar mij en het botermes. Als mijn keukenhanddoek niet stilaan donkerrood had gekleurd, had ik er zelfs geen erg in gehad.
Ik maak niet graag tijd om verdrietig te zijn. Mijn afwas laat ik dan ook nooit langer dan twee dagen op rij staan.
Ze aten de dagen niet langer op, maar verteerden ze alleen nog.
Altijd net die hap te veel.
Neem mij mee
Al van jongs af aan ben ik op zoek naar een compacte vorm van bestaan. Wanneer ik me neerplof in de zetel druk ik mijn benen steevast dicht tegen me aan. Tegen etenstijd plooi ik ze aan tafel behendig onder me. Ik beeld me dan stiekem in dat alles wat buiten het veilige oppervlak van de stoel valt lava is. ’s Nachts rol ik mijn benen op totdat ik een bolletje van armen en benen ben. Het lijkt soms alsof ik bang ben dat mijn benen er op een dag zonder mij vandoor zullen gaan.
Al van jongs af aan ben ik op zoek naar een compacte vorm van bestaan. En ik blijf oefenen tot ik op een dag opvouwbaar ben en in je binnenzak pas.
(Neem mij mee.)
Iedereen heeft zijn eigen realiteit en de onze is dat we onze tijd ver vooruit waren.
We werden verliefd voor het bestond. En waren gebroken tegen de tijd dat iedereen het ontdekte.
Ik zit in tegenovergestelde richting op de avondtrein van Londen naar Brussel-Zuid. Met een vertraging van exact 1 uur en 37 minuten (net lang genoeg voor een compensatie) heb ik mijn plakkerige billen eindelijk op een veel te hard treinzitje kunnen nestelen. Soms zit comfort simpelweg in het vertrouwde, bedenk ik me. En niet zozeer in het eigenlijke materiaal van zo’n treinzitje, want dat is niet bepaald om over naar Brussel-Zuid te schrijven. Aangezien de andere reizigers in tegenovergestelde richting van me zitten, lijkt de hele trein me aan te staren. Ik word er ongemakkelijk van. Om niet voor de derde keer in dezelfde minuut oogcontact te maken met de vriendelijk ogende dertiger schuin over me richt ik mijn ogen ten hemel. Of alleszins wat daarvoor verward wordt.
In de reflectie van het bagagerek boven mijn hoofd volg ik stiekem het doen en laten van een passagierster enkele rijen verderop. Een jong meisje met bruine krullen en een bril in goudkleurige tint neemt nog een hap van haar mandarijn. Er loopt wat sap over haar lip. Ik heb een hekel aan mandarijnen, vooral aan hun geur. Die merk ik ondanks mijn permanent verstopte neus al van meters ver op. Het is zelfs zo erg dat een vriendin van me zich tijdens de pauzes op school steevast afzonderde wanneer ze er eentje bij zich had. Ze at hem dan stiekem op en vervoegde zich nadien met haar naar zeep geurende handen terug bij ons groepje. En dat zonder dat ik haar dat ooit gevraagd heb (wat weliswaar barbaars zou zijn). Als dat geen teken van een vriendschap voor het leven is, weet ik niet hoe je die tegenwoordig wel kan herkennen.
Olifant in mijn kamer
Het verbaasde me dat je uitgerekend over de gebarsten spiegel op mijn vensterbank begon. Alsof je de dreiging wel voelde, maar niet kon thuisbrengen. Je merkte hem toen niet op hé, de olifant in mijn kamer? Maar terwijl jij enkel oog had voor de barst in het spiegeloppervlak, bestudeerde ik de onze.
“Die spiegel is er al bij al nog niet zo slecht aan toe”, besloot ik.
Ik vind het soms moeilijk om mezelf te doseren.
Om ervoor te zorgen dat ik niet te weinig,
maar vooral niet te veel van het goede ben.
Op sommige dagen ben ik onvermijdelijk de balans kwijt.
Dan heb je je handen vol aan mij en wens je stiekem
dat je een extra paar had.
Je vertelde me ooit dat dat de dagen zijn waarop je mij het liefst ziet.
Eerste ontmoeting
Onze eerste ontmoeting verdeelde de wolken in twee kampen.
De blauwe hemel speelde scheidsrechter en trok een lijn,
resoluut en strak.
Tussen jou en mij
en alles wat voordien was en wat erna kwam.