Orde in de chaos

Dat een appartement zichzelf niet leegmaakt, weet ik natuurlijk ook wel. Maar ik had nooit verwacht dat ik op een dag noodgedwongen deel zou uitmaken van dit hoopje onervaren verhuizers. We spreken tweewekelijks af in een appartement waar ieder van ons andere herinneringen aan overhoudt. Hoewel we intussen al aan ons vierde bezoek toe zijn, blijven we ons verbazen over de hoeveelheid spullen die zich hier al die tijd schuilhield.

Mijn moeder had van in het begin een tactiek uitgedacht. We starten eerst met de grote objecten. Omdat deze de meeste ruimte innemen en daardoor een grotere leegte zullen achterlaten, wat motiverend zou moeten werken. Alle grote meubels en decoratiestukken passeren de jury. We nemen onze tijd om ze te bekijken en te vergelijken. En dan hakken we gezamenlijk de knoop door. Wanneer iemand ze wil, noteren we het op onze lijst. Zoniet, belandt het voorwerp op de stapel van spullen die naar de kringloopwinkel zal gaan.

Op deze manier verdelen we alles rondom ons onder in twee categorieën: die van ‘bijhouden’ en ‘weggooien’. We denken dat we hier goed aan doen. Dat we orde in de chaos scheppen. Zowel in het appartement als in onze hoofden. Maar wat we eigenlijk doen, zonder dat we er erg in hebben, is een mensenleven weggooien.