Heimwee naar iets dat nog moest komen

Soms, heel soms, vraag ik me af of je iets kan missen dat er nog niet was. Zoals die ene pannenkoek die perfect goudbruin gebakken zou zijn als je hem niet in de pan had laten verbranden. De ontluikende vriendschap met het huilende dronken meisje dat je impulsief een troostende schouder had aangeboden in de wc. Of het voldane gevoel dat je zou hebben gehad als je net dat tikkeltje meer doorzettingsvermogen en lef had gehad.

Hoewel het niet bewezen is dat dit soort gemis werkelijk bestaat, doet de groeiende leegte in mijn hart me vermoeden van wel. Steeds vaker verlang ik naar een open einde dat niet meer komen zal.