Ik, die de lijnen van jouw gezicht blindelings kan natekenen.
En jij, die zich amper mijn naam nog herinnert. Laat staan mijn verjaardag.

Misschien hoort het zo wel te zijn.

Je vraagt je af waarom ik je niet mis.
Ik wijt het aan je selectieve geheugen.

Je kijkt
over-naast-door
mij.
Maar lijkt me nooit
echt te zien.

Blijf je nog even hangen?
We hoeven niet altijd
onderweg te zijn.

Ik wens om woorden
die precies kunnen omschrijven
hoe het is
om bij jou te zijn.

Met vuur spelen,
maar altijd nét op tijd
elkaars vingers weer koud blazen.

Kan je ook aftellen naar iets waar je tegenop kijkt?

Op een avond vol mogelijkheden
kunnen wij plots terug.

Ik begrijp de zee weer.
En zij mij.

Ik ben niet goed in inhalen.
Maar nog slechter in achterblijven.

Onze namen haalden nooit het naamplaatje.
En jij woont intussen in mijn harde schijf.

We stelpen onze wonden
met warme woorden en watjes.
Maar echt helen doen we nooit.

Soms blijft het moeilijk.
En niemand die je daarvoor waarschuwt.

Natuurlijk wachtte jij al op iemand anders.

Gemiste kansen laten zich niet op een hand tellen.
Die zijn weer weg voor je er erg in hebt.

Mijlpalen die ik liever niet vier:

1. De eerste keer dat ik je vergat.

2. De eerste keer dat ik terug aan je dacht.

Vastgehouden worden.
En hopen dat hij me niet meer lost.

Heb me liefst.

Niet elke beslissing voelt als een keuze aan.

Mijn hoofd blijft maar werken,
is overuren aan het denken.
Voor mij is morgen al gestart.