Blijf je nog even?
Tot de nacht valt en we niet langer meer
om ons verlangen heen kunnen.
Misschien wil je dan zelfs niet meer weg?

Soms ben ik een menselijke pleister.
Dan weer de etterende wonde.

Ik peins te veel
en koester te weinig.

Ergens echt in geloven, het klinkt zo fijn.

Je laat me de afstand kiezen.
Of heb ik dat zelf gedaan?

Soms is er helemaal niets makkelijk aan.

Loslaten in schoonheid.
Meer hoeft het soms niet te zijn.

Het voordeel van onze valse start?
We kregen de kans om opnieuw te beginnen.

Je raakt me
en houdt me
zacht.

Soms voel ik me te veel,
maar vaker voel ik me
te weinig.

Jouw ogen zijn de eerste
die me uit elkaar zagen vallen.
En toch kijken ze nog steeds
op dezelfde manier naar mij.

Zo voelt het dus.

Ik gebruik hem te vaak,
mijn achteruitkijkspiegel. 

Overstromen doe je steeds alleen.

Liefhebben is als leren zwemmen.
Je mag de bodem maar net in die mate vrezen
dat je de sprong toch durft te wagen.

(Ik ben doodsbang.)

Zou het een troost zijn om te weten hoeveel?

Voelen vraagt tijd. En die probeer ik mezelf te geven, echt.
Maar hoelang kan ik mezelf misbaar wanen? Hoelang hou je mijn plekje nog warm?
Terugkomen is soms geen kwestie van willen of kunnen, maar van mogen. 

Dus vertel me, hoeveel tijd krijg ik nog van jou?

Ze zeggen dat ze
eindelijk
rust in haar onrust
heeft gevonden.

(Weten zij veel.)

“Niemand heeft ooit zo naar mij gekeken.”

“Dat komt omdat ze je niet zagen, of toch niet echt.”

Ik voel me vollediger nu je me ontbreekt.

Tegen beter weten in blijven we proberen.
Maar hoe onderscheiden we nog
water van onze wijn
als het een smaakloos geheel vormt?
Onze lippen onwaardig.